Dzień bloga
Wczoraj o 7:20 obudził Mnie kot, bo chciał wejść do domu! To było takie przygotowanie do szkoły (za 2 i pół dnia).
Ale dzisaj dodam coś na Dzień Bloga.
Na początek coś o chomikach Syryjskich:
Chomik Syryjski - Ubarwienie
Tryb życia:
Chomiki aktywne są głównie nocą. Prowadzą bardzo aktywny tryb życia, przemierzają duże odległości w poszukiwaniu pokarmu. Chomiki syryjskie są typowymi samotnikami i należy je trzymać pojedynczo. Zwierzęta te biegają wolniej, bardziej wydłużając tułów od innych gatunków. Gdy temperatura otoczenia spadnie poniżej 6 °C, chomik zapada w stan hibernacji, jest to Sen zimowy . Ale gdy temperatura wzrasta powyżej 37 – 38 °C, zwierzę zapada w sen letni – nazywany Estywacją. Chomiki na wolności wykopują nory z tunelami i komorami przeznaczonymi na legowisko, magazyn pokarmu (może zebrać nawet do 16 kg) oraz na "toaletę". Długość nory dochodzi do 2 metrów.
Ubarwienie:
W wyniku spontanicznych mutacji, a następnie selekcji hodowlanej, powstała niezliczona ilość odmian barwnych chomika syryjskiego: zbliżona do naturalnej (Golden), kremowa (Cream), biała (White), cynamonowa (Cinnamon), czarna (Black), popielata, srebrno-szara (Silver grey) oraz wiele innych. Zdarzają się też chomiki albinotyczne, o białej sierści i czerwonych oczach.
Za podstawowy typ włosia u chomika syryjskiego uważa się sierść krótką - short hair, jednak podobnie jak w przypadku odmian kolorystycznych, w wyniku selekcji hodowlanej otrzymano także inne typy włosa. Wyróżniamy więc chomiki długowłose - long hair, satynowe - satin (chomiki satynowe posiadają gładką, lśniącą sierść. Włos zyskuje połysk ponieważ jest niezwykle cienki) oraz rex (sierść gęsta i kręcona, cechą charakterystyczną są tu kręcone wąsy czuciowe).
Udomowienie:
Chomik syryjski został opisany po raz pierwszy w 1839 r. przez brytyjskiego zoologa Waterhouse'a i nazwany Cricetus auratus. Biorąc pod uwagę to, że gatunek ten nie wyróżniał się jakimiś specjalnymi cechami, nie interesowano się nimi zbytnio. Z czasem obserwowano je coraz rzadziej, aż w końcu uznano je za gatunek wymarły. Dopiero w 1930 r. profesor Aharoni z University of Jerusalem, prowadzący prace wykopaliskowe w okolicach Aleppo w Syrii, znalazł samicę z 12 młodymi. Ponieważ zwierzęta znalezione w 1930 roku były nieco większe, niż te odnalezione przez Waterhouse'a, zostały opisane pod łacińską nazwą Mesocricetus auratus. Jednak informacje dotyczące ich dalszych losów nie są ujednolicone. Część opracowań autorów o chomikach podaje, że większość zwierząt nie przeżyła drogi do Jerozolimy i padła, zaś pozostałe - jeden samczyk i dwie samiczki, rozmnożyły się już po trzech miesiącach i dopiero ich potomstwo ruszyło na podbój świata. Inni uważają, że ta trójka (niektórzy uważają, że czwórka) młodych trafiła do Anglii, do Londynu, i dopiero tam doczekała się przychówku, zaś te, które pozostały w Syrii, padły. Tak czy inaczej wiadomo, że wszystkie chomiki syryjskie na świecie pochodzą od trzech lub czterech zwierząt. Dzięki łączeniu i rozmnażaniu odłowionych chomików otrzymano kolejne przychówki, w których na skutek mutacji pojawiły się nowe cechy budowy ciała i umaszczenia. Pomimo ocalenia gatunku przed wyginięciem, chomiki syryjskie nie budziły większego zainteresowania. Dopiero gdy w 1938 roku trafiły do Stanów Zjednoczonych jako zwierzęta laboratoryjne, zaczęła się ich kariera. Okazało się bowiem, że łatwo się mnożą i oswajają, a co za tym idzie – idealnie nadają się do domowej hodowli. Do Polski pierwsze chomiki dotarły po II wojnie światowej, w 1950 roku.[4]